Over iemand die het in zijn comfort zone GRaag verlegd

Creativiteit en samen creëren zijn een rode draad door mijn leven. Toen ik 17 was heb ik samen met een vriend de Roermondse breakdance scene doen herleven en die gaat tot op vandaag door. Daarnaast brachten we een grote groep sporten bij elkaar om van elkaar te leren en beter te worden. Binnen Roermond, Limburg en Nederland. In verschillende zalen tussen 2000 en 2010 in heel Limburg hebben we op informele wijze martial arts, acrobatiek en subculturen weten te verbinden.

Vanaf 2005 is voor mij de muziek steeds meer gaan tellen en heb ik sindsdien in een aantal bands, muziekprojecten en initiatieven meegespeeld. Op de contrabas klassiek opgeleid en op de drums autodidact. Van hiphop en funk tot klassiek en folk, een brede interesse voor dansbare muziek met een originele kijk op genres en ontwikkelingen in de wereld. In 2020 kwam abrupt een einde aan twee van deze projecten.

Maar door rond mijn tienerjaren te proeven aan verschillende vechtkunsten raakte ik gefascineerd door de variëteit van culturen en manieren van doen. Uiteindelijk bleef ik het langst bij een Braziliaanse vorm tussen dans, gevecht en acrobatiek waarbij ik mijn ei kwijt kon. Tot op vandaag speel ik dit spel graag buiten in het gras op een warme zomerdag, het liefst met muziek en een partner. Hoewel capoeira vooral relaties heeft met Brazilië en Afrika hebben ook vechtkunsten uit Azië me geïnteresseerd en kreeg ik via de in de eerste alinea genoemde initiatieven ook overal iets van mee. De sporten die ik leerde kennen legden voor mij een basis aan culturele interesse neer. Op basis van die interesse ben ik gaande weg in sommige landen meer geïnteresseerd geraakt dan andere. Japan, Hong Kong en Korea waren sindsdien een gewenste bestemming om te ervaren.

Voor andere bestemmingen in Noord-Amerika en Europa werd ik aangetrokken door de ideeën over natuur en omgeving. Ook lagen hier mogelijkheden om omgevingen te verkennen zonder aan hotels vast te zitten, waardoor je veel meer vrijheid had. De eerste keren dat ik in het buitenland was werkte helaas mijn creditcard niet waardoor ik praktisch gebonden was aan openbaar vervoer. Dat was vooral lastig omdat bezienswaardigheden in Japan en Noord-Amerika zich niet zo makkelijk lieten bereiken zonder eigen of gedeeld vervoer. De tweede kans die ik nam om deels de zelfde landen te bezoeken had ik beter voorbereid. Ik kon toen precies doen wat ik wilde en ging ik naar huis met een voldaan gevoel en een dik pak ervaringen.

Toen ik na mijn Scandinavië reis in 2016 op weg naar huis was, streek ik per toeval neer op een groot muziekfestival in het westen van Polen. Ik had er nog nooit van gehoord maar het was zeer indrukwekkend. Ik bleef daar die zomer en leerde veel interessante mensen kennen. Communiceren ging voornamelijk met handen, voeten en bier. Maar ook met een beetje Engels. Tot de pandemie ben ik daar nog ieder jaar teruggekeerd en via uitnodigingen heb ik veel fijne plekken en steden in Polen leren kennen.

Toen het project bij de NVWA in Utrecht ten einde kwam vond ik dat heel jammer. Het was een ambitieus project waar veel te leren viel op het gebied van Blueriq en modelleren, maar waar je ook veel kansen kon benutten om over gerelateerde onderwerpen op te pakken. Zo waren we net begonnen met verbreiden van testkennis binnen het team, en lag er wellicht ook een mogelijkheid om bekend te raken met Scrum Nexus en het safe raamwerk. Een potentiële andere opdracht in Roermond bij een andere overheidsinstelling liet op zich wachten en ik vond dat een goed moment om na een laatste reiskriebel een ander modelleer platform te leren kennen.

Mijn reisplan binnen Europa kon in zijn bedachte vorm niet doorgaan. Maar ik kwam ter plekke met andere invullingen omdat van alles nog wel mogelijk was. Met een nieuw aangeschafte camera trok ik door Polen en Tsjechië op zoek naar voor mij nieuwe cultuur. Steden en natuur zo mooi, ik had dat nooit verwacht in deze landen, het was een aangename verrassing. Op één van mijn laatste stops in Polen leerde ik iemand kennen, die ik na een verhuizing in Nederland opnieuw in Polen zou treffen. Het was mijn huidige vriendin. Zij woonde met haar zoontje in een huis op een berg in het zuiden van Polen tegen Slowakije aan. In deze unieke situatie hebben we twee jaar gewoond en onze relatie als in een snel kook tempo hoog ontwikkeld. Bijkomstig heb ik lokaal deelgenomen aan muzikale activiteiten en een toneelstuk. Maar ook terwijl ik een gekocht grondstuk in de buurt van de stad Krakau voorbereid op bouwwerkzaamheden. Er ging veel tijd zitten in het grondstuk in verband met gemeentelijke communicatie en het vinden van vaklui. Inmiddels is er een eenvoudige weg aangelegd en liggen de volgende plannen klaar om te bespreken voor de verdere ontwikkeling van mijn visie.

Na een breed assortiment aan spontane en geplande ervaringen weet je dat je gegroeid bent als je ziet hoe recentere interacties met mensen om je heen, betere effecten bewerkstelligen. Je leert veel over wat wel en niet mag of kan, besluitvaardig te zijn, hoe je met budgetten en inkomsten moet omgaan, maar misschien wel belangrijker hoe mensen denken en zich gedragen. In relaties met anderen kun je vervolgens veel leren over jezelf. De lessen die je daaruit trekt zijn alleen te bestempelen als levenservaring omdat ze niet één op één van toepassing zijn op iedere plek in de wereld. Verder leer je kritisch te denken doordat niet alle ervaringen in de wereld positief zijn. Je leert, als de wil er is, om met mensen van andere culturen te communiceren in hun eigen taal of in het Engels. Bij het leren van een andere taal eigen je je heel andere concepten toe, die vervolgens een verruimend effect hebben op hoe je naar de wereld kijkt.

Het is lastig om veel verschillende ervaringen zo samen te vatten. Voor mij kun je er geen prijs aan knopen omdat wat je uiteindelijk bent is een verzameling van ervaringen. Als je alles zou kwijtraken behalve je hoofd, wat houd je dan over?

De tijd heeft me geleerd kansen te nemen en te creëren. Je moet er zelf iets van maken en spijt van gemiste momenten kan ik niet verantwoorden tegenover een oudere mij. Het moment doet zich maar één keer voor en met dat bewustzijn kies ik mijn pad.