Wist je dat iedere keer wanneer we ons iets herinneren we eigenlijk de gedachte helemaal opnieuw samenstellen vanuit verschillende plekken in het brein? Er is niet zoiets als een gedachte of herinnering van jou en je familie die met Kerstmis in 2007 fijn samenzijn terwijl je lekker een kleurrijke smakelijke maaltijd verorbert opgeslagen op één plek in het brein. Dit is één reden waarom het voor ons mensen uiterst lastig is om accuraat herinneringen naar boven te takelen en over het algemeen krijgen we het niet voor mekaar om ons de helft van de details juist voor de geest te halen. Het is belangrijk omdat wel anderen beoordelen of veroordelen gebaseerd op die kleine verdraaide ‘feitjes’, we vormen besluiten aan de hand van ze.

“over het algemeen krijgen we het niet voor mekaar om ons de helft van de details juist voor de geest te halen”

Ik daarentegen ken mezelf redelijk goed. Wanneer ik gebombardeerd wordt door de ideeën in mijn eigen hersenen weet ik precies hoe ik daarmee om moet gaat zodat ik niet gek word, hoe ik mezelf kan kalmeren, mijn gedachten kan verzamelen en bundelen tot mooie kleine pakketjes gecategoriseerde informatie. Om vervolgens wat afstand te nemen in die mentale ruimte en gewoon één van die pakketjes te kiezen en rustig uit te pakken, zonder de behoefte om de capaciteit van mijn brein te voorbij te gaan of om kleine precieze stukjes van een verhaal fout te herinneren.

Natuurlijk om de kracht van mijn hersenen te kunnen verlengen gebruik ik gereedschappen die door onze voorouders zijn achter gelaten (godzijdank). Pen en papier om te schrijven of tekenen en om ideeën te schetsen, is wat ik gebruik. Het komt vaak erg goed uit omdat je alleen een beetje licht nodig hebt om te zien en de creatieve en expressieve vrijheden laten toe dat de goede ideeën zich visueel of in woorden onderscheiden van de mindere. Nu ik erover nadenk, dat is wat ik in iedere situatie doe… wanneer dingen complex worden, onoverzichtelijk, blokkerend, dan trek ik de aandacht naar een mooi afgebakend gebied en organiseer ik daar rustig alle puzzelstukjes die voor handen zijn. Vaak zorgde dat ervoor dat anderen uit de groep hun gelimiteerde korte termijn geheugen vrij konden maken om vervolgens nieuwe ideeën en inzichten ter tafel te brengenˡ. In andere gevallen hielp het bij het oplossen van concepten die veels te abstract waren of moeilijk voor ons menselijk brein om op te lossen (maar ook vanwege de ‘mythical man month’, zie de klassieker van Brooks 1975).

“dan trek ik de aandacht naar een mooi afgebakend gebied en organiseer ik daar rustig alle puzzelstukjes die voor handen zijn.”

Hoe dan ook is het voorgaande wat me écht motiveerd. Iets creeëren als klein groepje gedreven en handige mensen om iets compleets te bereiken ten behoeve van iets of iemand die het kan gebruiken (voor iets goeds). Niet alleen het maken van het ding zelf vind ik leuk, maar juist ook het hele proces van start tot einde en het proberen te begeleiden daarvan is wat me fascineert. Van iedere stap weet ik iets, geleid door een visie over wat het beste pad zou kunnen zijn. Ik zal nooit zeggen dat ik de waarheid in pacht heb, het zijn namelijk de plekken en momenten waarop denkers kunnen botsen, beargumenteren en elkaar kunnen proberen over te halen om elkaars standpunt in te nemen. Waarschijnlijk kun je wel zeggen dat het de groepsdynamiek is wat ik leuk vind om te ervaren en om daar (positieve) invloed op uit te oefenen. Gezien ik bedreven ben in het een-stap-terug-nemen, generaliserend beschouwen en het hebben van een progressieve visie wordt ik positief geprikkeld wanneer ikzelf en/of anderen terecht komen in een psychologisch, emotioneel of anderszins afgebakende plek zonder vooruitzicht. Ik zie altijd een uitweg.

Besluiten treffen in dat soort omstandigheden is essentieel en ik heb geen angst voor weloverwogen of goed beargumenteerde keuzen. Soms is het de enige manier om verder te kunnen, een positie innemen, misschien een fout te maken, maar vervolgens weer op te staan en te verbeteren. Nooit heb ik het gevoel gehad me in een laboratorium achtige situatie te wanen welke het maken van iets eenvoudig maakte. En altijd heb ik gemerkt dat ik het overleefde, met meer kennis over ons of mijzelf, met betere kansen voor toekomstige situaties. En met het verschijnen van nieuwe kansen gebruik ik slechts drie krachtige woorden:”KOM MAAR OP!”.

“Soms is het de enige manier om verder te kunnen, een positie innemen, misschien een fout te maken, maar vervolgens weer op te staan en te verbeteren”

Weet je, als je het zo bekijkt is het leven ook een cadeau, je kreeg het voor niets en je zou blij moeten zijn met wat het je ook gegeven heeft omdat het voor niets was. Ook omdat vanuit ons westerse meritocratische perspectief gezien er altijd een weg uit is, altijd een manier om de ladder te beklimmen en om dat om te ruilen wat je kreeg voor iets wat een beetje beter is, en steeds meer een stukje beter. Een sterke houding en begeleid worden door enkele principes zoals de gouden regel zullen hun vruchten uiteindelijk afwerpen. En behalve het leven zelf heb ik mezelf een hele hoop geschenkjes gegeven. Rustig maar toch spannend passeer ik de grenzen van mijn comfort zones, om vervolgens die cadeautje’s uit te pakken en om nieuwe kansen of ideeën te vinden over de hele wereld en over échte grenzen. Verrassingen en verrijking lagen te wachten, meestal positief, soms negatief, maar steeds weer plaatste het mij in het midden van een belangrijke les, en volledig ondergedompeld in ervaring kwam ik steeds weer een stapje dichter bij een persoonlijke rijkdom. Keer op keer ging ik door ervaringen met ieder zintuig gestimuleert, geluiden voor de oren, beelden voor de ogen, geuren voor de neus etcetera. Zwaar? Misschien, maar doe anderen niet aan wat je zelf niet wilt dat jou geschied heeft altijd geholpen.

Zelfs terwijl we onze limieten hebben, wist je dat het brein in feite in staat is om vanaf de geboorte tot het moment dat je sterft te veranderen? Plasticiteit zoals dat heet laat ons toe te blijven leren, ook als het misschien moeilijker wordt wanneer we ouder worden. Totdat ons leven voorbij is kunnen we onze hersencellen en de neurale netwerken daarvan beinvloeden om nieuwe dingen te leren en de verkeerde dingen af te leren. We hebben de macht te veranderen tot onze laatste adem uitgeblazen is. Dit is voor mij, en zou het voor anderen ook moeten zijn een geweldige motivatie om bij de les te blijven en onze nieuwsgierige aard in leven te houden. Het betekend dat wanneer je genoeg spiritueel geld betaald, je iets zult verdienen. Spirituele gelden zijnde aandacht en tijd, de enige dingen die we echt met intentie kunnen sturen en ons kunnen veroorloven (voor deze dingen heb je geen giraal geld of ander materieel nodig). Wie had kunnen bedenken dat de uitspraak in het Engels:“Pay attention!” (Betaal aandacht! in het Nederlands) zo logisch en evident zou zijn. Of wanneer je in het Nederlands zegt:”Tijd met vrienden of familie spenderen”, het woord spenderen is zelfs gelijk aan het woord met dezeflde betekenis in het Italiaans en Latijn, spendere. Het uitgangspunt is natuurlijk wel dat je er uiteindelijk iets aan hebt.

“Een sterke houding en begeleid worden door enkele principes zoals de gouden regel zullen hun vruchten uiteindelijk afwerpen.”

Nu iets heel anders, ik wil graag een herinnering van een van mijn reizen aanhalen om een punt to maken over wat ik denk dat belangrijk is in het leven. Tussen een van de prachtige wandeltochten met op de horizon glorend een eindeloze bergenketting weet ik nog als de dag van gister dat ik in Japan was… of… was het in Canada? Nouja, het doet er eigenlijk niet echt toe, in beide gevallen en in vele anderen waren dezelfde condities van toepassing. We hadden ‘s ochtends vroeg al een hoop werk verzet op de boerdeij in een prachtige vallei. En we stonden daar vol ontzag voor de schoonheid die de planeet te bieden had. Een interessante groep mensen samengesteld uit vanalles en nogwat. Voornamelijk Europees, maar aangevuld met een Japanner. Ongeveer de helft was Duits, een andere helft ongeveer Frans, met een klein beetje Italië en Nederland. De helft vrouw en de andere man. Mooi setje.

Zo leuk als het klonk, de mensen in die groep schaarden zich vaak samen met diegene die ze vaak al kenden, met hen waarbij ze zogenaamd thuis hoorden. De relaties waren niet altijd goed en er was veel gekibbel over manieren van werken. De oplossingen voor problemen/het gekibbel en wie welke positie had binnen een groepje met een bepaalde nationaliteit waren talrijk. In feite functioneerden we als een achtbaan, met hoogtepunten en dieptepunten maar altijd samen in het begin en op het eind van de rit. Ik koos eigenlijk nooit echt een harde kant op die boerderij, bleef mijn eigen hersenen gebruiken om benaderingen te vergelijken, open te staan voor het beste van beide werelden, geen last hebbend van de problemen die onze ego’s soms opwerpen. Gelukkig kwamen mijn diplomatieke houding en respect voor ieder, aangevuld met kennis over ieder betreffende taal en cultuur goed uit en creeërde dit wat ruimte voor onderhandeling. Ik communiceerde met beide op neutrale grond wat ervoor zorgde dat ik soms de leiding kon nemen en ons samen kon brengen of begeleiden. Ik vond het prima om gedeelde vijand te zijn, zo lang als het grootste deel van de groep zich samen raapte om voor mekaar te krijgen wat het beste was voor ons allen. Gezien ik het beste was in het doorprikken van emotionele uitbarstingen of koppige houdingen zou ik nooit verstrikt raken in gevechten of wat ik als drama ervoer. Ik hou wel van drama, maar alleen als het een goed verhaal heeft en positief eindigd.

“Gelukkig kwamen mijn diplomatieke houding en respect voor ieder, aangevuld met kennis over ieder betreffende taal en cultuur goed uit en creeërde dit wat ruimte voor onderhandeling”

Mijn houdingen ten opzichte van het leven en verrassing hebben me altijd gegidst, zowel in mijn persoonlijk leven als in mijn professionele/academische. Het enige verschil is dat mijn levenslessen toenemen, intuitie en ervaringen stapelen zich op, en zorgen voor betere besluiten en acties bij iedere nieuwe kans. Het is in ieder geval duidelijk dat je concentreren op het moment het echt waard is, en om te blijven valideren of het allemaal bij je past wat je doet op die momenten in de tijd. In ieder geval ben ik klaar voor de volgende stap.

*Ik hoop dat je met deze stukjes ervaringen uit mijn leven een idee hebt kunnen vormen over mijn sterke kanten. In ieder geval bedankt voor het lezen 🙂